W podejściu systemowym rodzina rozumiana jest jako system, który aby trwać, musi się zmieniać. Funkcjonalność rodziny ocenia się poprzez to, jak członkowie rodziny radzą sobie ze zmianami wynikającymi zarówno z cyklu życiowego rodzinnego, czyli naturalnych procesów rozwojowych rodziny, jak i z nieprzewidywalnymi wydarzeniami losowymi.

 

Symptom może pełnić funkcję utrzymania homeostazy w rodzinie albo być sygnałem skłaniającym ją do zmiany. Osoba z objawami nie jest traktowana jako ofiara pozostałych członków rodziny, gdyż podobnie jak inni, jest włączona w dysfunkcjonalną sekwencję wydarzeń, tworząc tzw. system problemowy..

 

Celem terapii jest interweniowanie w system rodzinny w sensie dostarczania nowych informacji, tak by rodzina sama mogła dostosować się do zmian wynikających z wydarzeń życiowych czy zadań związanych z cyklem życia. Pozwala to zmodyfikować dotychczasowe wzory relacji oraz reguły komunikowania się. Umożliwia to zarówno rozwój rodziny jako całości, jak i rozwój pojedynczych jej członków. Drugim istotnym celem terapii jest zmiana zachowań podtrzymujących objawy, zmiana tych sekwencji zachowań, które przyczyniają się do trwania problemu. (s. 91, Anoreksja i bulimia psychiczna. Rozumienie i leczenie zaburzeń odżywiania się; red. Barbary Józefik)